بیماری هایپرتروپی چشم

هایپرتروپی باعث می شود یکی از چشمان شما به طور غیرقابل کنترلی به سمت بالا حرکت کند. علت آن چیزی است که به اعصاب یا ماهیچه هایی که حرکات چشم شما را کنترل می کنند، آسیب می زند یا تداخل می کند. عدم تراز چشم های شما باعث دوبینی می شود. به محض مشاهده هرگونه تغییر در چشم یا توانایی بینایی خود به یک متخصص مراقبت از چشم مراجعه کنید.

هایپرتروپی چیست؟

هایپرتروپی وضعیتی است که باعث می شود یکی از چشمان شما همیشه به بالا نگاه کند. این نوعی استرابیسم است. استرابیسم هر شرایطی است که بر روی چینش چشم تاثیر می گذارد. به عبارت دیگر، یک چشم به سمتی می چرخد ​​که با چشم دیگر متفاوت است.

شما شش ماهیچه در هر یک از چشمان خود دارید که حرکات چشم شما را کنترل می کنند. معمولاً این ماهیچه ها با هم کار می کنند و وقتی به چیزی نگاه می کنید هر دو چشم شما را در یک جهت قرار می دهند. افراد مبتلا به استرابیسم نمی توانند حرکات چشم خود را کنترل کنند و نمی توانند هم ترازی چشم (وضعیت چشم) را حفظ کنند.

اگر هیپرتروپی دارید، چشم آسیب‌دیده شما از تراز با دیگری خارج می‌شود. معمولاً زمانی که سعی می کنید مستقیم به جلو نگاه کنید بیشتر قابل توجه است. چشم آسیب دیده شما همیشه کمی به سمت بالا – دور از مرکز صورت – حتی اگر سعی کنید در جهت دیگری نگاه کنید. شما ممکن است این را ببینید که چشم شما خارج از تراز عمودی است.

تاثیرات بیماری هیپرتروپی بر چشم

ممکن است احساس کنید که چشمان شما خسته و خسته شده اند. برخی از مردم (به ویژه بچه ها) نمی دانند که دچار هیپرتروپی هستند یا مشکلی در چشمانشان وجود دارد. کودک شما ممکن است سر خود را خم کند تا از چشم آسیب دیده خود بیرون بیاید بدون اینکه متوجه شود که این کار را انجام می دهد.

هایپرتروپی می تواند دید شما را تار کند و باعث دوبینی (دوبینی) شود. کودکان و بزرگسالانی که برای مدت طولانی استرابیسم داشته اند معمولا دوبینی را تجربه نمی کنند.

حتی اگر کودک شما هیپرتروپی (یا سایر اشکال استرابیسم) داشته باشد، به این معنی نیست که او سایر شرایط سلامتی دارد که بر مغز یا بدن او تأثیر می گذارد. به محض مشاهده هرگونه تغییر در چشم یا بینایی خود به یک متخصص مراقبت از چشم مراجعه کنید.

هیپرتروپی چه کسانی را تحت تاثیر قرار می دهد؟

هر کسی ممکن است هیپرتروپی را تجربه کند. حدود 5 درصد از مردم در ایالات متحده به نوعی از استرابیسم مبتلا هستند. هایپرتروپی اغلب در خانواده ها دیده می شود، اما این بدان معنا نیست که اگر شما هیپرتروپی را تجربه کرده باشید، فرزندان شما قطعاً به آن مبتلا خواهند شد.

علل هیپرتروپی در کودکان

شرایط مختلفی وجود دارد که می تواند باعث هایپرتروپی در کودکان شود.

فلج عصب چهارم جمجمه ای:

شایع ترین علت هیپرتروپی در کودکان فلج عصب چهارم جمجمه ای است. چهارمین عصب جمجمه ای از ساقه مغز به ماهیچه ای در سطح چشم به نام عضله مایل فوقانی حرکت می کند. عصب تکانه هایی را به عضله می فرستد که حرکت رو به پایین چشم را کنترل می کند.

هنگامی که عصب چهارم جمجمه فلج یا ضعیف شود، نمی تواند عضله مایل فوقانی را به درستی کنترل کند. این باعث می شود چشم به سمت بالا متمایل شود. ممکن است کودکی با عصب چهارم جمجمه ای ضعیف یا فلج به دنیا بیاید یا پس از ضربه به سر، مانند ضربه مغزی، دچار آن شود.

سندرم براون:

سندرم براون وضعیتی است که باعث سفت شدن تاندون مایل فوقانی می شود. این به نوبه خود، حرکت چشم را محدود می کند. پزشکان مطمئن نیستند که چه چیزی باعث این سندرم می شود، اما معمولاً در بدو تولد دیده می شود.

همچنین ممکن است به دنبال آسیب به حفره چشم، مانند ضربه خوردن توسط یک جسم سخت، یا جراحی دندان یا سینوس، به سندرم براون مبتلا شوید.

سندرم دوان:

این یکی دیگر از مشکلات استرابیسم است که افراد می توانند با آن متولد شوند. به دلایلی که کاملاً مشخص نیست، یکی از اعصاب جمجمه ممکن است به طور طبیعی رشد نکند. که حرکت عضله چشم را محدود می کند.

علل هیپرتروپی در بزرگسالان

علل در بزرگسالان با عللی که برای اولین بار در دوران کودکی دیده می شوند متفاوت است.

سکته:

یک رویداد عصبی، مانند سکته مغزی، شایع ترین دلیلی است که بزرگسالان دچار چرخش چشم، مانند هیپرتروپی می شوند. لخته خونی که منجر به سکته می شود نیز می تواند به اعصابی که به کنترل حرکت چشم کمک می کند آسیب برساند. طبق گفته انجمن ملی سکته مغزی، دو سوم منبع قابل اعتماد افرادی که سکته مغزی را تجربه می کنند، بعد از آن با تغییرات بینایی مواجه می شوند.

بیماری گریوز:

گریوز یک بیماری خود ایمنی است که غده تیروئید را هدف قرار می دهد. بیماری خودایمنی بیماری است که در آن سیستم ایمنی بدن شما با سلول های سالم مبارزه می کند.

آسیب به غده تیروئید می تواند بر عضلات چشم تأثیر بگذارد و باعث شود آنها به درستی کار نکنند.

تروما:

آسیب به استخوان های حدقه چشم می تواند منجر به استرابیسم مانند هیپرتروپی شود. جراحی برای ترمیم آب مروارید نیز می تواند باعث این عارضه شود، اگرچه این اتفاق معمول نیست.

تومور مغزی:

تومور مغزی می تواند به اعصاب و ماهیچه های چشم فشار بیاورد و باعث شود که چشم ها از هم راستا خارج شوند.

علائم و نشانه های هیپرتروپی

شایع ترین علامت هیپرتروپی این است که یکی از چشمان شما به طور قابل توجهی از هم تراز نیست. گاهی اوقات چشمان شما موقعیت های متناوب را تغییر می دهند. هنگامی که این اتفاق می افتد، چشم سالم شما ممکن است به نظر برسد که به سمت پایین است در حالی که چشم شما به نظر می رسد که مستقیماً به سمت جلو است. سایر علائم هیپرتروپی عبارتند از:

دوبینی (دوبینی).
تاری دید.
خستگی چشم یا چشم های خسته.
سردرد.
برخی از افراد مبتلا به هایپرتروپی تنها زمانی علائم را تجربه می کنند که استرس یا خستگی دارند. یک متخصص مراقبت از چشم ممکن است از این به عنوان هیپرتروپی متناوب یاد کند.

کودکان خردسالی که هیپرتروپی دارند در معرض افزایش خطر ابتلا به تنبلی چشم (آمبلیوپی) هستند. به محض مشاهده هرگونه تغییر یا علائم در چشمان کودک خود به یک متخصص مراقبت از چشم مراجعه کنید.

علل به وجود آمدن بیماری هایپرتروپیا

دو عصب جمجمه – عصب جمجمه ای III (عصب چشمی) و عصب جمجمه ای IV (عصب تروکلر) – عضلاتی را که چشمان شما را به صورت عمودی (بالا و پایین) حرکت می دهند، کنترل می کنند. هر چیزی که به این اعصاب، ماهیچه ها یا مغز شما آسیب برساند می تواند باعث هایپرتروپی شود، از جمله:

سکته مغزی.
صدمات چشمی
آسیب در حین یا بعد از جراحی چشم.

بیماری گریوز
بیماری چشمی تیروئید
سندرم براون
میاستنی گراویس.

اگر عضلاتی که چشمان شما را حرکت می دهند خیلی سفت یا ضعیف باشند، می توانید دچار هیپرتروپی شوید.

انواع دیگر استرابیسم می تواند باعث هیپرتروپی شود. افراد مبتلا به استرابیسم افقی گاهی اوقات دچار هیپرتروپی می شوند. انحراف عمودی تفکیک شده (DVD) شکل خاصی از هیپرتروپی است که باعث می شود یک یا هر دو چشم شما به طور متناوب (فقط گاهی اوقات) به سمت بالا حرکت کنند. DVD معمولا کودکان مبتلا به استرابیسم را تحت تاثیر قرار می دهد.

نحوه تشخیص بیماری هایپرتروپی

متخصص مراقبت از چشم با معاینه چشم، هیپرتروپی را تشخیص می دهد. آنها به چشم شما در حین حرکت و در حالی که مستقیم به جلو نگاه می کنید نگاه می کنند. آنها همچنین به داخل چشم شما نگاه می کنند تا سایر مسائلی را که می تواند بر آن تأثیر بگذارد و باعث علائم شما شود را رد کنند. ممکن است نیاز به MRI یا آزمایش خون داشته باشید.

هایپرتروپی چگونه درمان می شود؟

نحوه درمان هایپرتروپی بستگی به عامل ایجاد آن دارد. رایج ترین درمان ها عبارتند از:

• عینک: عینک با لنزهای مخصوص می تواند عیب انکساری را که باعث هایپرتروپی می شود اصلاح کند.
• منشورها: عینک هایی با منشورهای خاص به تغییر تصاویری که می بینید کمک می کنند تا از دوبینی (دوبینی) جلوگیری شود.
• استفاده از چسب چشم: کودکانی که آمبلیوپی (تنبلی چشم) دارند، ممکن است نیاز داشته باشند که یک چسب چشمی را روی چشم قوی خود ببندند تا مغزشان را مجبور به استفاده از چشم ضعیف‌تر برای دیدن کند. بزرگسالان مبتلا به دوبینی ممکن است برای مسدود کردن تصویر دوم نیاز به چسب چشم داشته باشند.
• سم بوتولینوم: یک متخصص مراقبت از چشم ممکن است دوز سم بوتولینوم را برای شل کردن عضلات آسیب دیده اطراف چشم شما تزریق کند.
  جراحی: سفت کردن، تضعیف یا تغییر موقعیت ماهیچه های چشم از طریق جراحی گاهی اوقات می تواند چشمان شما را مجدداً تنظیم کند.

چگونه می توان از هیپرتروپی جلوگیری کرد؟

احتمالاً نمی توانید از هیپرتروپی جلوگیری کنید. از آنجایی که ناشی از شرایط سلامتی است که نمی‌توانید کنترل کنید یا مسائل ناگهانی مانند سکته مغزی یا آسیب‌های چشمی، معمولاً چیزی برای جلوگیری از آن وجود ندارد.

به طور کلی، هنگام کار با ابزار یا انجام هر فعالیتی که می تواند به چشمان شما آسیب برساند، همیشه از عینک محافظ و تجهیزات ایمنی مناسب استفاده کنید.

در صورت مبتلا بودن به بیماری هیپرتروپی چه انتظاری می توان داشت؟

بعد از درمان هایپرتروپی و تنظیم صحیح چشم ها، بینایی و هم ترازی چشم شما باید به حالت عادی بازگردد. بیشتر علل هایپرتروپی روی بینایی شما در دراز مدت تأثیر نمی گذارد. با این حال، برخی از افرادی که سکته مغزی یا آسیب چشمی را تجربه می کنند، حتی پس از درمان هایپرتروپی، بینایی ضعیفی دارند.

یک متخصص مراقبت از چشم به شما می گوید که چه انتظاری داشته باشید و چه مدت طول می کشد تا چشمان شما بهبود یابد.

چه زمانی باید چشمانم را برای هیپرتروپی معاینه کنم؟

بررسی منظم چشم ها و بینایی می تواند به متخصص مراقبت از چشم کمک کند تا فورا مشکلات را شناسایی کند. هر چند وقت یک‌بار باید چشم‌های خود را معاینه کنید، معمولاً به سن شما بستگی دارد:

بچه‌ها: یک متخصص اطفال باید در هر ملاقات با کودک خوب، چشم‌های او را تا زمانی که به سن کافی برای شروع مدرسه برسد، بررسی کند و سپس هر یک تا دو سال یک‌بار.
بزرگسالان کمتر از 40 سال: هر پنج تا 10 سال یکبار.
افراد بین 40 تا 54 سال: هر دو تا چهار سال یکبار.
بزرگسالان بالای 55 سال: هر یک تا سه سال یکبار.

در صورت استفاده از عینک، تماسی یا نیاز به نوع دیگری از کمک بصری، ممکن است نیاز به معاینه چشمان خود بیشتر از این داشته باشید. افراد مبتلا به دیابت بیشتر از آنچه در اینجا ذکر شده است به معاینه چشم نیاز دارند. از یک متخصص مراقبت از چشم بپرسید که چند بار به معاینه چشم نیاز دارید.

چه زمانی باید به پزشک برای هیپرتروپیا مراجعه کرد؟

به محض مشاهده هرگونه تغییر در چشم یا بینایی خود به یک متخصص مراقبت از چشم مراجعه کنید. در صورت داشتن هر یک از علائم زیر به اورژانس مراجعه کنید:

از دست دادن ناگهانی بینایی.
چشم درد شدید.
شما نمی توانید یک یا هر دو چشم خود را حرکت دهید.
در چشمان خود فلاش ها یا شناورهای جدیدی می بینید.

چه سوالاتی باید از پزشک در خصوص هیپرتروپی پرسیده شود؟

آیا هیپرتروپی یا نوع دیگری از استرابیسم دارم؟
چه چیزی باعث هیپرتروپی می شود؟
به چه درمان هایی نیاز خواهم داشت؟
چه مدت طول می کشد تا بهبود یابد؟

جمع بندی

هایپرتروپی باعث می شود یکی از چشمان شما راغب شود یا به بالا نگاه کند، حتی اگر سعی نکنید. این ترسناک است که کنترل بخشی از بدن خود را که معمولاً دارید، نداشته باشید – اما هایپرتروپی بسیار قابل درمان است. هایپرتروپی معمولاً تأثیرات طولانی مدتی بر بینایی شما نخواهد داشت.

بسته به علت ایجاد هیپرتروپی (و علائمی که دارید)، یک متخصص مراقبت از چشم درمانی را پیدا می کند که می تواند تراز چشم شما را بازگرداند یا به دوبینی شما کمک کند.

اگر متوجه شدید که فرزندتان سرش را کج می کند، ممکن است دچار هیپرتروپی شود. به محض مشاهده هر گونه علائم در چشم به متخصص چشم مراجعه کنید. کودکان خردسال مبتلا به هایپرتروپی درمان نشده در معرض افزایش خطر ابتلا به تنبلی چشم هستند.